Korte broek
OOKikKOOK, mei 2021
We kregen van onze Engelse buurman Mike uit Jaufrenie een mailtje met de boodschap: ”As I was only able te see the heads of your giraffes last week, I cut your grass”. Dus we begrepen dat ons gras erg hoog stond en dat hij met zijn zitmaaier een ronde over ons terrein gemaakt had. Als wij niet in Frankrijk zijn, maait Mike regelmatig voor ons het grootste gedeelte van onze grasmat mooi kort, waar we erg blij mee zijn. De randen en de plekken achter de schuur en de gîte, waar je niet met de zitmaaier bij kunt komen doe ik later met de kleinere maaier of de bosmaaier, als we zelf weer in Jaufrenie zijn. Mike had ook een foto gestuurd van onze grote vuurdoornstruik die voor de schuur staat en helemaal voorover gebogen was vanwege de vele bloesem trossen. Prima voor de wilde bijen en hommels maar je moet er nu wel met een boog omheen lopen vanwege de stekels in deze struik. We moeten de struik nu zo snel mogelijk terug snoeien en weer overeind zetten. Je kunt natuurlijk wel begrijpen dat we er naar verlangen om, na de corona beperkingen, weer naar het zonnige Frankrijk te vertrekken en lekker in onze korte broek in de tuin aan de slag te gaan.
Toen we ons vakantie huisje pas hadden en we in de zomermaanden in Jaufrenie aankwamen was het eerste wat ik altijd deed, mijn korte broek aantrekken. En die ging meestal pas uit als we weer naar Nederland vertrokken. Wat is er lekkerder om met je blote benen en vaak ook op blote voeten door het hoge gras te lopen en je zo vrij als een vogeltje te voelen, heerlijk. Maar het bleek niet altijd zo verstandig te zijn om in een korte broek hier rond te lopen. Kijk je naar de Franse boeren hier op het platteland, dan zie je dat ze altijd lange broeken aan hebben wanneer ze op de velden bezig zijn. Want toen we de eerste keren in Frankrijk in de oogsttijd, zo rond juli en augustus dagelijks buiten, in onze korte broeken bezig waren, werden we zonder dat we het merkten in het hoge gras besprongen door ‘oogstmijten’. Dit zijn zeer kleine parasieten die men hier ‘les aoûtats’ (oe-tat) noemen.
Deze beestjes veroorzaken zo ontzettende veel jeuk aan je benen en rond je middel, dat je er gek van wordt. De jeuk was vooral ‘s nachts niet te houden. We zijn naar de dorps dokter gegaan en die had meteen door wat het was. Ze heeft ons uitgebreid voorgelicht en vertelde dat de aoûtat zich als een soort schurft gedraagt en dus ook als zodanig behandeld moet worden. De aoûtat is niet besmettelijk en dat een éénmalige behandeling, of soms nog een tweede keer, in principe voldoende is om de parasiet te doden en verdere ontwikkelingen in de huid te stoppen. Maar de jeuk blijft bijna wel een week hangen.
De dokter stuurde ons naar huis met een draagtas vol met smeerseltjes en ook antihistamine pillen om rustig te kunnen slapen zonder last van de jeuk te hebben. Het waren kleine pilletjes, die hebben we ’s avonds meteen genomen en zijn als een blok in slaap gevallen. De volgende morgen werden we laat in de ochtend ontzettend duf wakker. Het voelde de rest van die dag alsof we een verschrikkelijke kater hadden en dat zonder maar één druppel alcohol gedronken te hebben. We hebben de smeerseltjes wel gebruikt maar met de antihistamine zijn we meteen mee gestopt.
De jeuk is uiteindelijk verdwenen, maar we waren wel gewaarschuwd en lopen nu niet meer in de zomer-oogsttijd zomaar met blote benen door het hoge gras. Als het graan geoogst, het gras gemaaid en de heggen geknipt zijn dan is het geen probleem meer en zijn ‘les aoûtats’ wel verdwenen. Dan gaan we weer heerlijk met onze korte broeken aan, in de tuin onder de moerbeibomen, uitgebreid genieten van een glas wijn en ‘la douce France’.
Met de groeten van Paul
