De onzichtbare hond

OOKikKOOK, april 2023

Het lijkt te gek om waar te zijn, maar wij hadden in Jaufrenie een heel bijzonder huisdier. Een hond en niet zomaar een hond, je kunt het geloven of niet, het was een onzichtbare hond! Deze hond is zo’n twintig jaar geleden, bij toeval, in ons leven gekomen. Dit bijzondere beestje is daarna heel wat jaren bij ons gebleven en we zijn erg aan het dier gehecht geraakt. Het begon allemaal toen we in onze schuur oude voorwerpen, kapotte spullen en rommel aan het opruimen waren. Er waren al heel wat vuilniszakken in de container (poubelle) beland en er was ook al heel wat weggebrand, want destijds was het geen probleem om afval in de tuin te verbranden. Tussen al die oude spullen vonden we regelmatig bijzondere voorwerpen, maar één ding was wel heel apart en daarmee kwam ook de onzichtbare hond tevoorschijn.

We vonden namelijk, tussen alle oude spullen, een hondenhalsband met een riem eraan vast, maar het bijzondere was dat er ijzerdraad in de riem zat zodat die niet doorboog. Hield je de riem recht voor je dan zweefde de halsband aan het andere eind van de riem, een stuk boven de grond. Als je dan een paar passen liep, met de riem voor je uit, leek het net of je met een ‘een onzichtbare hond’ aan het wandelen was. Dit was best wel hilarisch en we besloten om de riem met halsband niet met alle andere oude spullen weg te gooien, maar te bewaren en we hingen hem zo lang in de werkschuur. Toen mijn zwager, met zijn vrouw en hun twee dochtertjes eens bij ons in Frankrijk waren, kwam de riem per toeval weer tevoorschijn. We hebben onze fantasie toen aan het werk gezet en een toneelstukje met ‘de onzichtbare hond’ gecreëerd, die we vanaf dat moment ‘Bello’ noemden. De twee nichtjes vonden het geweldig en zijn zelf ook met de hondenriem en Bello aan de gang gegaan en hadden de grootste lol. Zo werd het toneelstukje verder uitgebreid en kregen we een complete ‘act’ met Bello: de onzichtbare hond.

Later hebben we als vermaak voor de kinderen, die bij ons over de vloer kwamen, regelmatig met Bello opgetreden. We zetten dan een paar stoelen naast elkaar op het terras, waarop de kinderen gingen zitten. Ze moesten dan, omdat de onzichtbare hond zo verlegen was, een paar keer hard: “Bello”, roepen. Ik stond dan bij de werkplaats deur en trok dan enkele keren met de riem heen en weer. Bij de laatste poging trok ik, zogenaamd iets harder, aan de riem en dan kwam de verlegen, onzichtbare hond van achter de deur te ‘voorschijn’ en dat was meteen het begin van de act. Eerst liet ik Bello heel hard aan de riem trekken, zodat ik bijna struikelde en daarna liep hij weer rustig voor me uit, dan moest hij van mij op een krukje springen en kreeg daar een ‘brokje’, daarna liet ik hem er weer van af springen. Even later stopte hij bij een struikje, (waar wij van tevoren de tuinslang in verborgen hadden), op datzelfde moment draaide Paula de kraan open en kreeg ik een straal water over mijn benen heen, wat we dan uitlegden, dat Bello over me heen geplast had. Als straf nam ik mijn pet van mijn hoofd en sloeg naar de halsband en bij de tweede slag hing ik snel mijn petje over de halsband en dan leek het erop dat Bello er met mijn petje ervandoor ging enz. De kinderen vonden het prachtig en genoten ervan en wilden het daarna allemaal nadoen. Sommigen wilden zelfs Bello aan de riem in het dorp uitlaten. We hebben in de zomermaanden als we bezoek kregen, heel wat keren de act opgevoerd, maar na de zoveelste keer en zoveel jaren achter elkaar was het wel leuk en genoeg geweest en wilden wij en ook Bello, het langzamerhand wat rustiger aan gaan doen

Dat moment kwam toen we, na een van de zomervakanties, een brief kregen van Nienke. Zij had met haar ouders bij ons in de gîte gelogeerd en Bello had in die zomer weer zijn kunsten vertoond. Nienke had dat zó leuk gevonden dat ze ons in haar brief uitnodigde om met Bello naar Nederland te komen. Ze vroeg of Bello bij haar thuis, voor al haar vriendjes en vriendinnetjes, een kinderfeestje wilde komen opluisteren. Bello en ook wij zagen het echter niet zitten om met de act op ‘tournee’ naar het buitenland te gaan. Het was voor Bello te veel van het goede en op dat moment heeft hij zijn carrière beëindigd en is, heel wijs op het toppunt van zijn succes, met pensioen gegaan. We hebben Nienke toen een brief teruggestuurd en daarin uitgelegd dat Bello al een hele oude, erg verlegen en onzichtbare Franse hond was. Die het liefst in Frankrijk lekker, rustig in de zon wilde liggen, bovendien erg slecht Nederlands verstond en daarom ook niet naar Nederland durfde te komen, maar dat iedereen wel de vriendelijke groeten, een poot en een lik van hem kreeg.

In die brief aan Nienke hebben wij ook uitgelegd dat wij Bello sinds de zomerperiode al een tijd niet gezien hadden en ook niet precies wisten wanneer hij weer te zien zou zijn, maar dat dit nou eenmaal wel heel normaal was voor een onzichtbare hond. We hebben ook geschreven dat we hoopten, dat Bello ooit ‘de riem’ door zou gaan geven en dat dan wellicht de kans bestaat dat ‘de onzichtbare hond’ met zijn vrolijke capriolen, hier in Frankrijk, weer een keer tevoorschijn zal komen.

Met de groeten van :-) Paul