Fijn om er te zijn

OOKikKOOK in Frankrijk, juli 2020

Fijn om er te zijn, zeker na 8 maanden op de (corona) bank gezeten te hebben en nu in Jaufrenie tussen de zonnebloemen eindelijk onze buren en vrienden te kunnen ontmoeten en in de tuin weer aan de gang konden gaan. Toen we in Jaufrenie aankwamen, wisten we ook meteen wat onze eerste tuin-klus zou

worden. Namelijk het gazon maaien. Het gras stond zeker wel een meter hoog en met ‘gras’ bedoelen wij alle kruidachtige gewassen, die zich in ons gazon bevonden. Het is niet gelogen, dat ons gazon voor zo’n 60% uit ‘on-kruidachtige’ gewassen bestaat en maar voor 40% uit gras, eenmaal gemaaid levert het geheel een mooi groen veld op, ziet er goed uit en om er over te lopen is dat prima. Een bijzonder kruidachtige gewas, dat nu ook weer bij ons in het gazon stond, was de ‘koningskaars’, waar ik altijd zoveel mogelijk omheen maai om deze plant tot volle wasdom te laten komen. Deze koningskaars kan wel zo’n 200 cm hoog worden en is een waardplant voor de kuifvlinderrups, die alleen van deze plant schijnt te leven.

Na 8 maanden was de wildernis op het terrein zo groot, dat het deze keer niet met één keer maaien zou gaan lukken. We hebben het hele veld, van zo’n circa 1500 vierkante meter, wel 3 keer achter elkaar moeten maaien. De maaimachine liep meteen al vast en daarom hebben we de eerste keer, alles met de bosmaaier/strimmer moeten behandelen Daarna hebben we het afgesneden groen, met de gras hark, hooivork en kruiwagen van het veld

afgevoerd en op de ‘hooiberg’ gegooid. Toen de volgende dagen met de grote grasmaaier, op de hoogste stand, het hele veld nog eens grof gemaaid en het maaisel grotendeels weer afgevoerd. Tot slot om de oneffenheden van deze grove behandeling weg te werken en het mooi strak te krijgen nog eens een derde keer er over heen met de grasmaaier op een lagere stand. Dat drie maal scheepsrecht was, was te zien, want het gazon lag er daarna weer keurig bij. Het heeft uiteindelijk wel vijf dagen geduurd voordat het hele terrein gedaan was, maar nu kunnen we in de aankomende weken, met een éénmalige wekelijkse maaibeurt, het gazon weer makkelijker bijhouden.

Toen we in de tuin bezig waren keek ik achter op het terrein de steen-uilenkast na of er soms al bewoners in getrokken waren. Deze kast heb ik 1,5 jaar geleden gebouwd en daar op ca. 6 meter hoogte in een boom opgehangen. Tot mijn verbazing zag ik, dat er een bijenvolk zijn intrek in de kast had genomen. De bijen waren druk op en neer aan het vliegen door het ‘in-vlieggat’ van de uilenkast. Achter dit in-vlieggat is een soort halletje met een tussenschot, waar nog een gat zit van dezelfde diameter. De beide gaten verspringen zodanig dat er achter het tussenschot, in de grote ruimte van de nestkast, het redelijk donker is, wat de uiltjes prettig vinden. Ik durfde niet op een ladder de boom in te klimmen om te kijken of de bijen alleen

in het halletje of in de hele kast zaten. Ik heb ze dus maar met rust gelaten, want ze doen verder niemand kwaad. Wel ga ik met Jos, de imker, overleggen wat nu het beste is om te doen.

In het eerste weekend dat we in Jaufrenie waren, werden we bij onze Engelse buren uitgenodigd om, samen met nog twee bevriende echtparen, voor het eerst weer een aperitief te komen drinken (wel rekening houdend met het afstand beleid). Dit speciaal om te vieren dat de corona-restricties gedeeltelijk opgeheven waren. Toen we daar, buiten voor hun huis, met zijn achten aan een lange tafel zaten werden we door buurman Mike heel plechtig en een beetje emotioneel, na de lange corona tijd, welkom geheten met een glaasje champagne. Daarna werd het een gezellige avond waar de persoonlijke afstand wel afgepast was, maar het aantal glazen wijn absoluut niet.

Bij de Nederlanders hier in de Dordogne was de vreugde ook groot dat de corona regels versoepeld waren. Vooral Marianne onze vriendin, die vlakbij Nanteuil-Auriac-de-Bourzac woont, was erg blij en nodigde ons daarom samen met Tato, Antoinette en haar broer Frans uit, om bij haar en Janssen te komen eten. (Janssen is haar nieuwe, alom aanwezige, jonge hond). Marianne had buiten, boven op de bult waar ze woont, een grote tafel gedekt en voor

ons haar speciale menu klaargemaakt: meloen met rauwe ham en Pineau, salade met mango en nootjes, forel met haricots vert en aardappeltjes uit de oven en tot slot ijs toe. We hebben de hele avond, tot dat het donker werd, heerlijk buiten gegeten, het was geweldig, dank je wel Marianne, we hebben er van genoten. Al zijn we er nu maar voor een paar weekjes het is weer

‘Fijn om er te zijn’.

Tot de volgende keer, met de groeten uit Jaufrenie, P+P