De koeienkop
OOKikKOOK in Frankrijk, mei 2019,
In een van mijn eerdere blogs schreef ik over een koeienschedel, die ik als decoratie tegen onze schuurmuur in Jaufrenie had opgehangen. Deze schedel had ik van mijn zwager Geri gekregen. Hij had een paar jaar geleden al het plan opgevat om, ter decoratie, wat met koeienschedels te gaan doen. Hij vroeg mij destijds of ik er ook één wilde hebben en ik was erg geïnteresseerd. Deze koeienkoppen kon hij bij een slachterij regelen en ze waren kaal en ontdaan van huid en spieren. Om ze verder schoon te krijgen, moest je ze begraven en ze zeker anderhalf jaar in de grond laten, zodat je daarna, als ze ‘schoon’ waren, weer kon opgraven. Mijn zwager had al eens eerder een paar koppen achter in zijn grote tuin begraven. De eerste keer deed hij dit, in een voor hem, erg drukke periode. Hij had ze, snel tussen de bedrijven door, ergens achter op zijn land begraven. Na twee jaar wilde hij ze weer opgraven maar wist de plek niet meer en heeft ze vreemd genoeg nooit meer teruggevonden. Het experiment een tweede keer gedaan en toen de plaats goed gemarkeerd. Na anderhalf jaar heeft hij gelukkig de plek kunnen terugvinden en de koppen opgegraven en nu kwamen ze helemaal ’schoon’, maar wel onder de modder, uit de grond.Toen ik de kop kreeg, heb ik hem met veel water en een borstel grondig schoon gemaakt, daarna goed laten drogen, de twee neusbotjes vastgelijmd en de hoorns met een paar schroefjes vastgezet en een mooie decoratieve schedel was klaar. Daarna heb ik hem met een stevige ketting, op drie meter hoogte, aan de zuidkant van onze schuur opgehangen. De schedel hangt op die plek pal in de zon en zal daardoor in de loop van de tijd verder verbleken en mooi wit worden.
Ik vind de schedel een stoer ding en een pronkstuk, maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen gecharmeerd is van zo’n koeienkop aan de muur. Paula vindt het een beetje luguber en zegt het dat het totaal geen functie heeft.
Onze Engelse buurman Mike vindt het maar macaber en hij zegt: ”not my cup of tea”. Mike’s vrouw Helen, die kunstschilderes is, vindt het een interessant onderwerp om eens na te tekenen of te schilderen en vertelde dat in Amerika de schilderes Georgia O’Keeffe beroemd is geworden, onder andere door haar schilderijen met schedels. Onze Franse buurman en zijn vrouw, die een aperitief kwamen drinken, vonden het prachtig en Jean-Pierre zag er zelfs een soort ‘cadran solaire’, een zonnewijzer in.
Zo heeft iedereen een eigen mening over de schedel. Wel ontdekte ik dat onze koeienkop daadwerkelijk als zonnewijzer te gebruiken was! Want in de ochtend, als de schaduw van de linker hoorn, boven de oogholte staat is het namelijk precies tijd voor ‘le petit déjeuner’, ontbijt met koffie. Staat de schaduw van de rechter hoorn, boven de andere oogholte dan is het ‘l’heure de l’apéro’, oftewel tijd voor een aperitief. Zo heeft de koeienkop bij ons aan de muur toch nog een functie gekregen niet alleen als schildersmodel, maar ook als zonnewijzer.
Toen ik later die week in de tuin aan het werk was, kwam ik dankzij de ‘zonnewijzer’, precies op tijd voor het aperitief. Anderhalf uur later liep ik, na het ‘apéro’, de tuin weer in. Langs de schuurmuur, onder de koeienkop door en plotseling leek het net of ik, vlak boven mij, een heel zacht, loeiend geluid hoorde namelijk: “apéroooOOO… apéroooOOO…”
Hierdoor wist ik dat onze koeienkop aan de muur, helemaal tevreden was met zijn nieuwe functie als zonnewijzer. Maar het voorval zelf, bracht mij toch wel even van mijn à propos.
À votre santé, met de groeten van P+P
