La Poste

OOKikKOOK in Frankrijk, mei 2019,

Je kunt het je zeker wel voorstellen dat in een ingeslapen Frans gehucht zoals Jaufrenie de bezorging van de post op zich al een bijzonderheid is. Als het gele busje van de postbode hier voor één van de weinige huizen stopt, dan haasten de bewoners zich naar de straatkant om, als het even kan, de postbode te begroeten en meteen de post persoonlijk in ontvangst te nemen. Hier op het plattelandis de postbode vaak nog een soort vertrouweling, iemand die iedereen kent, medicijnen van de apotheek voor ze meeneemt, nieuwtjes of buurtberichten doorgeeft en naar de mensen omkijkt. Bovendien kent de postbode zijn gebied als zijn broekzak. Dat moet ook wel want straatnamen met huisnummers zijn hier nagenoeg onbekend en de postcodes zijn hier niet zo gedetailleerd als in Nederland, want de 5-cijferige code duidt een gebied aan dat meerdere gemeentes kan omvatten. Onze straat heeft geen eigen naam en ons huis heeft ook geen huisnummer, maar onze plek wordt wel ‘lieu-dit la Richardie’ genoemd, een verwijzing naar het kasteel zo’n 400 meter verderop. Er is nu in Frankrijk van hogerhand besloten, dat in de nabije toekomst ieder adres een straatnaam en nummer gaat krijgen, ook in verband met het steeds meer bezorgen van pakketten, door allerlei bedrijven en voor calamiteiten. Waarschijnlijk krijgt onze straat dan de naam ’route de la Richardie’, route omdat we buiten de bebouwde kom wonen, want ‘rue’ worden de straten in de bebouwde kom genoemd.

Toen wij pas in Jaufrenie kwamen wonen was bij tante Post en ook bij het gemeentehuis al snel bekend dat wij de Hollanders met de gemakkelijke namen waren. Daardoor is de post met onze namen ‘Paul et Paula’, tot nu toe altijd op het goede adres bezorgd. Omdat wij niet permanent in Jaufrenie verblijven, hebben we het zo geregeld dat we niet te veel post krijgen. Maar als het gele postbusje door Jaufrenie rijdt dan kijken ook wij, iedere keer weer, of het busje naast onze brievenbus stopt en de postbode iets in onze bus deponeert. Voor het plaatsen van een brievenbus bij je huis, gelden hier op het Franse platteland wel bepaalde regels. De bus moet namelijk goed bereikbaar geplaatst zijn, maar ook zodanig dat tante Post de gele auto niet uit hoeft te komen en de post via het linker zijraampje in de bus kan dumpen. De aanbeveling is dat de gleuf zich op een hoogte van 80 tot 150 cm bevindt en dat de namen van de bewoners duidelijk leesbaar op de bus zijn aangebracht.

Willen wij een pakketje versturen, ophalen, postzegels kopen of aangetekende poststukken verzenden, dan gaan we naar ons gemeentedorp Champagne twee kilometer verderop. Op het dorpsplein, een paar pandjes naast het dorpscafé van Dédé, is een postkantoortje dat vier ochtenden in de week bemand is en waar we ook onze gratis vuilniszakken halen voor het plastic- en het restafval. Maar onze normale brieven en ansichtkaarten doen we nooit in Champagne op de post, dat doen we in ons eigen gehucht.

We hebben namelijk in Jaufrenie een eigen, bijzondere, haast antieke postbus een ‘boite aux lettres’ die zelfs drie keer per week geleegd wordt. Hij bevindt zich aan de overkant van de straat en is ingemetseld naast de hoekstenen van het huis van één van de buren. In deze bus passen alleen maar brieven en kaarten van het normale, kleine formaat, want de opening is maar 14 bij 1,5 centimeter. In ons digitale tijdperk worden er steeds minder brieven en kaarten geschreven en het gaat er op lijken dat de postbode zijn langste tijd heeft gehad. Wij proberen daarom iedere keer als we in Jaufrenie zijn een paar brieven of kaarten via ons plaatselijke postbusje te versturen en hopen zo dat het Franse postbedrijf La Poste deze ‘service public’ en onze originele, authentieke ‘boite aux lettres’ nog lang laat voortbestaan.

Met de groeten uit Jaufrenie, P+P