De jachtvereniging

OOKikKOOK in Frankrijk

Of je er nu wel of niet mee eens bent, maar jagen is hier in Frankrijk een begrip en behoort, op het platteland, bovendien tot een echte familietraditie. Vaak gaat het jagen van vader op zoon over, want veel jongens gaan al van jongs af aan met hun vaders of opa’s mee op pad en als ze 18 zijn mogen ze zelf op jacht. Bij veel gezinnen staan dan ook meerdere jachtgeweren in de kast.Voor velen is de jacht niet alleen een hobby, maar ook een levensstijl.Gelukkig mag er niet zomaar op jacht gegaan worden, je moet wel in het bezit zijn van een ‘permit de chasser’, (jachtvergunning). Om een vergunning te krijgen moet er een theorie en praktijk examen afgelegd worden. Als je slaagt voor beide delen kun je een vergunning aanvragen, deze is dan geldig voor de rest van je leven. Deze vergunning moet dan wel jaarlijks worden vernieuwd en betaald. Van de Franse jagers heeft het merendeel al meer dan 30 jaar een vergunning.In Frankrijk zijn dan ook totaal zo’n 1,25 miljoen beoefenaars van de jachtgeregistreerd en daarmee behoort jagen tot de top 5 van vrijetijdsbesteding. Er mag natuurlijk niet overal en altijd gejaagd worden, er zijn een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden. De regels en de periodes waarin er gejaagd mag worden, worden bepaald door de ‘Prefecture’ en kunnen per regio verschillen. Bij de ‘Mairie’ (gemeentehuis) hangen de regels van de regio.

Als de jacht in Frankrijkin het najaar weer wordt geopend, dan kun je begrijpen dat het voor veel Fransen een feestdag is. Het lange wachten is voorbij, de wapens zijn prima in orde gebracht, de honden goed getraind en er mag dan weer tot eind januari gejaagd worden. Ook bij ons in de buurt merk je dat meteen aan de witte autootjes, die je aan de rand van akkers, bossen en wijngaarden ziet staan, aan de zenuwachtig, blaffende honden, de heen en weer lopende mannen met oranje petten en hesjes, en het knallen van de geweren. De jagers moeten tijdens de jacht, bij het gebied waar ze aan het jagen zijn, een groot bord plaatsen met de tekst ‘chasse en course’(jacht aan de gang) en als je op die dagen in een bos aan het wandelen bent en je komt zo’n bord tegen, blijf dan maar ver uit de buurt, want er kan geschoten worden. Mocht je, tijdens het jachtseizoen, toch willen gaan wandelen, draag dan in ieder geval iets dat goed opvalt, dan word je tenminste niet aangezien voor loslopend wild.

Er wordt bij ons in de buurt vooral op everzwijn,ree, hert, haas, konijn, fazant en patrijs gejaagd. Voor het groot wild wordt van te voren door het department en de‘Fédération des Chasseurs’ bepaald hoeveel ervan in het seizoen afgeschoten mag worden en daar wordt nauwkeurig op toegezien. Het is ook gebruikelijk dat sommige jachtvereniging fazanten en patrijzen laat uitzetten om aan de behoefte van de jacht te kunnen voldoen. De jachtvereniging, bij ons in de buurt, jaagt vaak in groepsverband en dan brengen de leden de hele dag samen in de natuur door. Natuurlijk wordt er dan tussende middag uitgebreid gegeten en als de jacht is afgelopen wordt er gezamenlijk nog een goed glas wijn op de vangst gedronken.

De jachtvereniging hier organiseert samen met de plaatselijke visvereniging, twee keer per jaar een uitgebreide feestmaaltijd. De eerste keer altijd in juni, na een viswedstrijd, aan de oevers van de visvijvers en de tweede keer in september in de dorpsfeestzaal. Voor een bescheiden bijdrage kunnen familie, dorpsgenoten en belangstellenden zich hiervoor inschrijven. We zijn in september naar deze maaltijd geweest en die was bijzonder goed verzorgd met goede wijn en veel eigen producten uit de jacht. De opbrengst hiervan wordt weer gebruikt voor het uitzetten van de fazanten, patrijzen en voor forellen in de vijvers van de visvereniging.

Aan de rand van het bosgebied, waar zich het jachtgebied van de plaatselijke jachtvereniging bevindt, wonen onze goede vrienden. Ze hebben daar een terrein van een hectare groot met een uitgebreide boomgaard en een grote moestuin. Als ze in het jachtseizoen op het terras een kop koffie zitten te drinken dan zien ze geregeld de jagers over hun terrein lopen, horen ze af en toe een schot en merken ook wel eens dat de hagel op hun dak terecht komt, dat is dan niet zo prettig en dan krab je je zelf toch wel eens achter het oor…Je zou deze overlast kunnen voorkomen door een paar bordjes met ‘chasse interdite’ (verboden te jagen) rond om je terrein op te hangen; maar daarmee maak je jezelf natuurlijk niet populair bij de jagers, die bovendien ook je dorpsgenoten en b

Gelukkig wil de jachtvereniging hen wel te vriend houden en krijgen ze ieder jaar een mooi stuk wild zwijn, hert of ree. Dit jaar was het een vers geschoten helft van een ree. Dit wordt met veel dank aangenomen, maar het vlees moet dan nog wel door hun huisslager vakkundig uitgesneden worden. Deze taak is dus voor mij weggelegd, ik ontbeen, verdeel en ontvlies dan het ree en maak er panklaar producten van zoals: reerug, biefstukjes, ragout-, soep- en bouillonvlees en ook maak ik dan nog een wildpaté.

Een of twee dagen later hebben we dan een bijzonder diner met ree-paté en heerlijke wildbouillon en als hoofdgerecht, super, malse reerug. Mijn taak als huisslager wordt op deze manier op een hele prettig manier beloond en natuurlijk wordt er dan ook, met een mooie wijn uit Lalande Pomerol, uitgebreid getoast op de buit van de jagers en de goede verstandhouding met de plaatselijke jachtvereniging hier in de Dordogne.

Met de groeten uit Jaufrenie, P+P