Sabreren

In de vorige blog van 26 april, schreef ik over het ‘sabreren’ van Champagne, misschien vraag je je nu af wat sabreren nu eigenlijk is?

Sabreren is een traditionele, ceremoniëleen ook wel decadente manier om een champagnefles te ontkurken met een sabel.

Deze ontkurk-traditie is ontstaan in 1812 toen Napoleon in oorlog was met de Kozakken in Smolensk (Rusland). Napoleon nam altijd champagne mee als hij op veldtocht was en in de strijd hadden de Kozakken een wagen met Champagne op de Fransen buitgemaakt. De Kozakken, die niet gewend waren om champagne te drinken sloegen, om de flessen snel te ontkurken, met hun sabels de halzen van de flessen. De Cavaleristen van het Franse leger hebben deze manier overgenomen en noemden het

‘sabreren’, wat afgeleid is van het Franse woord sabre (sabel) De Cavaleristen hebben laterde techniek van sabreren in Frankrijk tot een kunst verheven. Er is zelfs een Champagnegilde ontstaan de ‘Confrérie du Sabre d'Or’, die de nobele kunst van het Champagne sabreren verder probeert te verspreiden.

Maar om te sabreren moet je dus een zwaard hebben en het toeval wilde dat ik, eind vorig jaar, een sabreersabel van het Franse merk Laguiole heb gekregen van onze zoon Koen. Hij had namelijk voor al zijn zakelijke relaties, als kerstcadeau, een fles Champagne met een Laguiole sabreersabel in een mooie geschenkdoos. Ik was er erg blij mee, want alles wat met Frankrijk en het culinaire te maken heeft, vind ik interessant en om een sabreersabel als verzamelobject in onze wijnkelder te hebben is best stoer!

Toen in april mijn zus Patricia en zwager Waldy bij ons in Jaufrenie waren hadden we voor deze bijzondere gelegenheid een fles Champagne in huis gehaald en toen ik ze in de wijnkelder het sabreersabel liet zien besloten we om de fles te sabreren met het zwaard.

Maar hoe werkt het sabreren? De champagnefles wordt aan de onderkantbij de ziel van de fles in één hand vastgehouden. Met de andere hand sla je dan met het blad van de sabel langs de hals van de fles tegen de onderkant van de rand rond de opening. Door de klap en de inwendige druk, moet de rand langs de naad dan afbreken en de hals, met de kurk er nog in, wegvliegen. Volgens deze voorschriften heb ik toen heel stoer met de sabel tegen de hals geslagen, een keer … niets, tweede keer … weer niets, de derde keer nu iets harder geslagen … en met een flinke klap sla ik tientallen scherven met een heleboel schuim de tuin in.

Daar stond ik dan beduusd voor me uit kijkend met nog maar een halve kapotte fles in de hand waarin amper nog maar voor twee kleine glaasjes Champagne in zat. En iedereen natuurlijk lachen, het restje Champagne zorgvuldig uitgeschonken en er gelukkig nog een paar kleine slokjes van kunnen nemen.

Van het sabreren hebben we wel plezier gehad, maar het zal niet mijn manier van openen worden en ik vermoed dat ik ook niet in aanmerking zal komen als nieuw lid van het Champagnegilde de ‘Confrérie du Sabre d'Or’. Ik heb het sabreersabel weer in de geschenkdoos teruggedaan en voorlopig maar weer veilig in de wijnkelder weggelegd bij de andere verzameling van Franse wijn-attributen.

Met de groeten uit Jaufrenie, P+P