De Knotploeg
Als we ieder jaar rond november ons huisje in Frankrijk, met pijn in ons hart, afsluiten en gaan ‘overwinteren’ in ons goed verwarmde en geïsoleerde appartement in Huissen; dan vind ik het heerlijk om tijdens deze wintermaanden ook nog in de natuur bezig te kunnen zijn. Ik ben daarom, een paar jaar geleden, lid geworden van een knotgroep van de ‘Vereniging Lingewaard Natuurlijk’ om wilgen te gaan knotten. Deze groep bestaat uit ca.15 vrijwilligers. De voorzitter van de groep is Jac en hij is de stuwende kracht van deze afdeling die in en rondom Huissen actief is. Het gereedschap: handzagen, takkenscharen en ladders wordt beschikbaar gesteld door de vereniging voor Landschapsbeheer Gelderland. In principe worden er alleen handzagen gebruikt maar in uitzonderlijke, zware gevallen kan een van de leden, die hier voor is opgeleid, een kettingzaag meebrengen.
De taak van deze knotploeg is om van november tot medio maart wilgen te knotten en zo deze beeldbepalende bomen in het Nederlandse landschap te behouden. Wilgen vergen regelmatig verzorging en eens in de 3 à 5 jaar moeten ze geknot worden om zo’n 20 tot 25 jaar oud te kunnen worden. Blijft het knotten uit, dan is de kans groter dat een tak te zwaar wordt en kan uitbreken en dat de bomen aangetast kunnen worden door de ‘watermerkziekte’. Bij deze ziekte verwelken de bladeren en sterven de takken in de top van buiten naar binnen en ook in het midden van de kroon. De aangetaste twijgen vertonen bij doorsnede een waterige/bruine verkleuring vandaar de naam watermerkziekte. Als er dan niet geknot wordt, zal de boom dood gaan.
Onze groep knot bij particulieren en soms ook op bepaalde percelen van de gemeente maar ons grootste project is wel het park Holthuizen. Daar onderhouden wij verschillende wilgenlaantjes, rijen wilgen en ook alleenstaande bomen. De meest voorkomende wilgensoort die wij knotten is de schietwilg (salix alba), deze is te herkennen aan het groengrijze blad, vooral de onderkant van de blaadjes zijn grijzig en als het waait lijkt de boom zilverachtig, daarom wordt hij ook wel ‘zilverwilg’ genoemd. Als we gaan knotten beginnen we ’s morgens om negen uur, we verzamelen het snoeihout en leggen dat op grote stapels.
Dit wordt via de gemeente dan opgehaald om het als biomassa verder te worden verwerkt. In park Holthuizen maken we van het snoeihout vooral grote houtwallen om waterkanten of de wandelpaden af te schermen. Af en toe worden er ook geschikte takken voor vlechtschermen en vlechtheggen uitgehouden.
Wanneer we bij particulieren bezig zijn, zorgen die mensen tussendoor altijd wel voor koffie en meestal staat er, als we klaar zijn, een grote pan dampende soep op ons te wachten. Als je dan, na gedane arbeid, samen met de groep onder het genot van een lekkere, warme kop soep naar zo’n mooi geknot wilgenlaantje kijkt, dan geeft dat je een voldaan en trots ‘Ik hou van Holland’ gevoel. Juist ook voor deze ervaring en dit speciale Holland gevoel, vind ik het heerlijk om voor de wintermaanden thuis in Nederland te zijn.
Tot ziens-Au revoir, Paul.
