Postzegels
We zijn dit jaar alweer 14 weken, met onderbrekingen, hier in Jaufrenie en we zullen zeker nog wel enkele weken hier blijven ook i.v.m. de aanleg van de fosse septique. We kunnen onszelf zo langzamerhand wel echte Francofielen gaan noemen, want we houden van het Franse leven, het Franse platteland, het goede eten en drinken, en komen graag ieder jaar weer terug naar Frankrijk. Hoe dat zo gekomen is heeft verschillende redenen en een van de redenen zijn de Franse postzegels geweest.
Toen we nog geen kinderen hadden, zijn we al eens met onze “deux chevaux” door Frankrijk, van camping naar camping, naar Spanje getrokken en die tocht was ons goed bevallen. Later, tijdens een van onze eerste vakanties met de kinderen, waren we op een camping terechtgekomen aan het meer van Annecy in het departement Haute-Savoie in het oosten van Frankrijk.
Vanwege de kinderen hadden we het zo geregeld dat we ’s morgens meestal de boodschappen deden of een uitje in de buurt hadden naar een leuk dorpje, een markt of een ander bezienswaardigheid. Tussen de middag aten we dan een lekker stokbroodje of croissantje op de camping en nadat de kinderen even geslapen hadden, konden ze de hele middag op de camping aan de rand van het meer genieten van het water, zand en de andere kinderen. Een prima regeling, goed voor de kinderen en ook voor papa en mama.
In die tijd stuurden we tijdens onze vakanties aan alle opa’s en oma’s en een paar andere thuisblijvers een leuke ansichtkaart van onze vakantieplek. We hadden uitgeteld dat we 15 kaarten nodig hadden en die met de kinderen in het plaatselijk dorpswinkeltje uitgezocht. Op iedere kaart moest een postzegel, maar in het winkeltje verkochten ze geen zegels, die moesten we dus apart bij het postkantoor nog gaan halen. Het was al bijna lunchtijd dus zijn we eerst maar naar de camping terug gegaan, dan konden de kinderen eten en nog even rusten. We spraken af dat ik direct na het eten even snel alleen naar het postkantoor zou gaan om 15 postzegels te kopen. Als ik terug kwam zouden we de kaarten gaan schrijven en de kinderen mochten er dan de postzegel opplakken en meteen op de bus doen om naar de opa’s en oma’s te sturen.
Mijn Franse taal is niet erg goed, maar ik kan me redelijk redden. Paula wist dat postzegels ‘timbres” waren en dat had ik goed in mijn hoofd geprent. De Franse getallen had ik vroeger op school gehad. Van een tot twintig moest je de getallen uit je hoofd kennen, bij de tientallen kon je gewoon de enkelvoudige getallen er bij opnoemen, maar alleen bij de tachtig en negentig was het lastiger, maar zoveel postzegels had ik toch niet nodig. Dus ik vertrok naar het postkantoortje in het dorp. Er waren twee mensen voor mij en ik sloot bij het rijtje aan het loket. Na mij kwamen er twee oudere dames binnen en die gingen achter mij al keuvelend in de rij staan. De mevrouw die vooraan stond was zo klaar en het oude mannetje voor mij was aan de beurt. Hij had een heel verhaal en de meneer achter het loket stelde verschillende vragen, uiteindelijk stond hij op om achter in het lokaal iets te gaan pakken, het oude mannetje draaide zich om en zei zoiets van dat het hem speet dat het zo lang duurde. Ik antwoordde op mijn beste Frans: ”pas de probleme, je suis en vacances” en de twee dametjes zeiden ook zoiets dat het niet uitmaakte. Het mannetje knikte vriendelijk naar mij en de twee dametjes achter mij. De loketbediende kwam terug met enkele formulieren en legde aan het mannetje uit wat hij ermee moest doen, die bedankte de bediende en groette ons vriendelijk toen hij weg ging. Ik liep naar voren en plaatste mijn bestelling voor de timbres alsof ik het dagelijks deed. De loket bediende draaide zich om pakte de zegels uit een laatje en stopte ze keurig in een papieren zakje en noemde een prijs. Ik legde een Frans bankbiljet op de balie, kreeg een bonnetje, wat ik meteen in het zakje bij de postzegels stopte en pakte mijn wisselgeld. Dat ging allemaal mooi vlot, ik bedankte de man achter het loket, zei “au revoir” tegen de dames achter mij en ging het postkantoor uit.
Even later was ik al weer op de camping en konden de kinderen de zegels gaan plakken. Paula vroeg of het goed was gegaan en ik zei: “heel goed” en vertelde dat het allemaal heel vlot was verlopen en dat het mannetje voor mij, de loketbediende en ook de dametjes achter mij, mijn vlotte babbel goed verstaan hadden en ook allemaal heel vriendelijk gereageerd hadden. Alleen had ik de indruk dat de postzegels in Frankrijk een stuk duurder waren dan in Nederland. “Dat kan ik begrijpen”, zei Paula met de postzegels in haar hand, volgens mij heb je met je vlotte babbel geen 15 (quinze) maar 50 (cinquante) postzegels gekocht …..
Dus alleen al om deze postzegels op te kunnen maken moesten we het jaar daarop weer naar Frankrijk op vakantie gaan. Zo zijn ook de Franse postzegels een van de redenen waarom wij altijd weer terug komen naar “La Douce France”
Met de groeten uit Jaufrenie, P+P
