Bonfire, rook en rookworst
Wat fijn om weer in Frankrijk en Jaufrenie te zijn, vooral ook omdat het weer geweldig mee zit. Overdag, met zo’n 16 tot 18 graden, lijkt het wel lente, de lucht is strakblauw en het zonnetje schijnt al de hele week. Zelfs de kraanvogels vliegen al met honderden over naar hun zomer bestemmingen. Wij zijn druk in de tuin bezig met bladeren ruimen, gras maaien, bomen en struiken snoeien en natuurlijk het snoeihout op de brandstapel verbranden. Onze Engelse buren noemen dat een “bonfire” en ik vind dat een mooie naam want het is altijd lekker ‘bon’ om een vuurtje te stoken. Bij een vuurtje hoort ook rook en daarom kreeg ik zin om weer eens rookworst te gaan maken.
De volgende dag vlees en darmen bij de Super-U gekocht, de gehakt-worst machine tevoorschijn gehaald, het rookkastje klaar gezet en aan het werk gegaan. De worsten 8 uur in de rook gehangen en het resultaat mag er zijn, heerlijke eigen gemaakte rookworst. We hebben Els en Jos en ook Marian een rookworstje gegeven en die gaan van de week meteen zuurkool maken met Nederlandse rookworst, gemaakt in Frankrijk.
Els en Jos krijgen ieder jaar van de jachtvereniging een reerug met schouder, dit omdat ze o.a. gebruik maken van het terrein van Els en Jos. Dit wordt met veel dank aangenomen en het vlees wordt dan ingevroren totdat de huisslager Paul weer in het land is. Deze taak is dus voor mij weggelegd en vrijdag heb ik het vlees ontbeend en panklaar gemaakt. Zondag hebben we, bij Els en Jos, een bijzonder diner gehad met wildbouillon en als hoofdgerecht, super, malse reerug. Mijn taak als huisslager werd op deze manier prettig beloond en we hebben natuurlijk ook weer uitgebreid geproost op de buit van de plaatselijke jachtvereniging.
Van de week had ik ’s avonds en ’s nachts last van mijn buik, nu komen we hier culinair gezien niets te kort en is het moeilijk om alle heerlijke dingen af te slaan maar buikpijn is niet leuk. Paula vermoede dat het waarschijnlijk galaanvalletjes waren. We hebben daarom een afspraak gemaakt bij dokter Laurence Jaudaud in Verteillac. Nadat ze me onderzocht had, heeft ze ons doorgestuurd naar het hospital in Angouleme waar we, dezelfde ochtend, terecht konden. Er is daar een echo gemaakt maar er waren geen galsteentjes te zien en de chirurg stelde voor om een afspraak te maken om nog een maagonderzoek te laten doen. Nu wachten we dat onderzoek nog maar even af en wat er uitkomt berichten we de volgende keer.
